شوق پرواز؛ روایتی از هم رزم و دوست شهید«سیدجمال موسوی»

خاطره نگار :

حمیدرضا پارچیان«دوست و همرزم شهید»

گردان توپخانه تیپ مستقل مرزی مسلم بن عقیل که حقیر فرماندهی آن را به عهده داشتم در منطقه ی عمومی تنکاب ، خوشروان از مناطق قصر شیرین و گیلانغرب مستقر بود.شهید سید جمال موسوی حدود سه سال قبل از شهادت از نیروهای ادواتی تیپ بود. او دو سال خدمت مقدس سربازی را با رشادت های فراوان و به یاد ماندنی ، مخصوصاً در انهدام سنگرهای انفرادی و تیر بار و ... با تفنگ 106 م م و قبضه ی مینی کاتیوشا به پایان رسانده بود.

پانزده روز قبل از شهادتش، بی خبر وارد قرارگاه تاکتیکی تیپ شد. و علت آمدنش را دریافت پرونده ی تحصیلی خود از مجتمع آموزشی رزمندگان در گیلانغرب که سال ها قبل در آن جا مشغول تحصیل بود.عنوان کرد، آن شب را با یادآوری و مرور خاطرات گذشته و شوخی و خنده به صبح رساندیم، صبح زود خداحافظی کرد تا پس از گرفتن پرونده به گرگان عزیمت نماید.

ولی عصر همان روز به مقر بازگشتیم و گفت پرونده به کرمانشاه ارسال شد. صبح روز سوم به کرمانشاه رفت و غروب به مرکز تطبیق توپخانه مراجعت کرد و معلوم شد که چند سال قبل، زمان اتمام خدمت سربازی، پرونده اش را با خود به گرگان برده است. وقتی سوال کردیم پس چرا به گرگان بازنگشتی، جواب داد : تصمیم گرفتم یم شب دیگر در کنارتان باشم.

پس از نماز مغرب و عشا و صرف شام، مرکز مخابرات تیپ اعلام کرد که پیامی دارد، شهید وحید بارچیان پیام را دریافت کرد و به کمک سیدجمال، پیام را کشف کردند، متن پیام چنین بود: « گردان توپخانه تیپ، آماده باشید تا 48 ساعت آینده جهت شرکت در عملیات به منطقه بانه اعزام شوید » با شنیدن پیام نیروها آرام و قرار نداشتند. سیدجمال هم خیلی خوشحال شد و گفت : من هم می خواهم همراه شما اعزام شوم، گفتم: تو که نه ثبت نام کرده ای و نه خانواده ات خبر دارد.

گفت : اشکالی ندارد، خانواده ام که همیشه مشوق من بودند و مشکل ثبت نام را هم فردا حل می کنم. من به شدت مخالفت کردم، اما این سیدعارف گویا از گرگان که حرکتی کرد.لبیک را گفته بود. گرفتن پرونده فقط بهانه ای بیش نبود. خدا او را طلبیده بود.

پس از انجام مقدمات کار، در موعد مقرر حرکت کردیم، منطقه ی بوالحسن بانه، اولین مکان توقف ما بود.روز بعد به منطقه عملیات کربلای 10 وارد شدیم و باید برای عملیات بعدی نصر و فتح ماووت آماده می شدیم تا بتوانیم پشتیبانی آتش قوی و موثری داشته باشیم، یکی از ارتفاعات فتح شده «گولان» نام داشت. در مقابل آن ارتفاعی بود به نام «گرده رش» که دشمن با تیر مستقیم تانک، خودروهای ایرانی را که از گولان سرازیر می شدند.مورد هدف قرار می داد و این مسئله به معضلی خطرناک در منطقه تبدیل شده بود.

در عصر یکی از روزها حاج اکبر رضازاده، فرمانده گردان ادوات تیپ مسلم، پیش ما آمد و تقاضا کرد . چند روزی سیدجمال به اداوت برود و با تیر مستقیم مینی کاتیوشا، تانک های روی ارتفاعات گرده رش را مورد هدف قرار دهد. من مخالفت کردم اما سیدجمال با اصرار گفت : که من باید قدمی در این عملیات بردارم؛ نتوانستم متقاعدتش کنم، به ناچار اجازه دادم.

از ظهر روز بعد متوجه شدیم تانک های دشمن دیگر تیراندازی نمی کنند، اما از سیدجمال هم خبری نشد. به همراه شهید وحید بارچیان به محل استقرار قبضه های ادوات رفتیم.

در آن جا بچه های گرگان از جمله شهید مجید میرشهیدی، حضور داشتند، آن ها خیلی ناراحت و غمگین بودند، سراغ سیدجمال را گرفتیم، اما کسی چیزی نمی گفت ؛ دوباره پرسیدم ، یکی از آن ها گفت؛ چند دقیقه ی قبل در حالی که با شلیک تیر مستقیم مینی کاتیوشا – که از ابتکارات خارق العاده ایشان و البته از نظر نظامی عملی غیر استاندارد بود- یکی از تانک ها را منهدم کرد و برای تیراندازی خشاب دوم آماده می شد، خمپاره ای کنارش اصابت کرد و در دم به فیض شهادت نایل آمد. در واقع گلوله ای خمپاره، سفیر الهی بود و سیدجمال را به سوی معبود پرواز داد.

در آن لحظه آرام و قرار نداشتم و از حکمت خداوند در شگفت بودم، او این همه راه را پیمود تا پرونده ی تحصیلی خود را دریافت کند، اما پرونده قبولی در درگاه خداوند را دریافت کرد. خوشا به حال کسی که معبودش عاشقش شود.