«شهید رمضانعلی صفارتلوری»،

اينجانب رمضانعلى صفار تلورى، كه در تاريخ سوم اسفند 1359، عازم جبهه مى‌شوم و در جنگ تحميلى ايران و عراق جنگ بين حق و باطل شركت مى‌نمايم. لذا وظيفه شرعى به من حكم مى‌كند كه وصيت‌نامه‌اى به اين منظور بنويسم. كليه اثاثيه منزل و مقدار پولى كه به من بدهكارند مال همسرم مى‌باشد و براى بزرگ كردن بچه‌هايم مورد مصرف قرار بدهد. همسرم تا زمانى كه بچه‌هايم  را در اختيار دارد از حقوق ماهانه من استفاده كرده تا آنها را اداره كند.

 همسرم مى‌تواند به ميل خود شوهر كند و اگر شوهر كرد هيچ گونه حقى از اثاث خانه و بچه‌ها را ندارد و اين اثاث و مقدار پول به فرزندام تعلق مى‌گيرد.

 همسرم مى‌تواند به هر كجا كه ميل دارد زندگى كند هيچ‌كس او را مجبور ننمايد بعد از نبود من برادرانم حق اين را ندارند كه فرزندانم را از مادرشان دور كنند. اين وصيت من است هركس آنها را از يكديگر جدا كرد در روز قيامت عليه آنها دادرسى و شكايت مى‌كنم .

همسرم وظيفه دارد هر چند ماه يك بار بچه‌هايم را به زادگاهم ببرد تا خانواده‌ام از برادر خواهر مادر بوى مرا از فرزندانم بگيرد. در غير اين صورت همسرم مديون مى‌باشد. از همسرم مى‌خواهم رابطه فرزندانم را از خانواده‌ام قطع نكند تا روح من آزرده خاطر نگردد.

 من در مدت طول زندگى با همسرم از او راضى و به او وفادار بوده‌ام و دوست ندارم از خانواده‌ام به او رنجى برسد. از برادر مادر خواهر مى‌خواهم كه همسرم را ناراحت نكنند و تاكيد مى‌كنم ايشان هر كجا خواست زندگى كند مجبورشان نكنيد و در ضمن اگر حقوق و مزاياى مرا كامل دادن  ماهى 00 5  تومان به مادرم تا زمانى زنده است و حياط دارد بدهيد و اگر مزايا قطع گرديد ما هى 50 2 تومان به او بدهيد و همسرم به مادر و خواهرم ثريا بيشتر منظور داشته باشند چون دست آنها كوتاه‌است. و اگر بعد از فوت مادرم  خواست جنازه مرا در زادگاهم دفن كنيد اگر جسدم بدست شما افتاد. با تو زندگى بكند اشكالى ندارد. در ضمن بعد از فوت مادرم ثريا اگر شوهر نكرد از نظر مالى به او كمك بكن تا او به خانه شوهر برود. اميدوارم عزيزانم عين گفته من عمل نماييد تا من از شما عزيزان راضى باشم.

 فرزندانم را در درجه اول به خداى بزرگ مى‌سپارم و از آنها مى‌خواهم كه بزرگ شدند مادرشان را ترك نكنند. مادرشان براى آنها زحمت فراوانى كشيده است و يار و ياورشان باشيد. من عزت و سربلندى شما عزيزان را خواهانم عين وصيت من بايد عمل شود در غير اينصورت در قيامت بايد جواب پس بدهيد.

 با همگى شما عزيزان خداحافظى مى‌كنم همسرم فرزندانم را آنطور كه شايسته است تربيت و به راه انبياء همان شهامت و استقامت و شهادت است دعوت كن متشكرم بیست و سوم اسفند 1359