نوید شاهد | فرهنگ ایثار و شهادت

آرامش و امنيت در جامعه، مهرباني و محبت در روابط اجتماعي، هم بستگي و مشاركت در سطح اجتماع، صبر و استقامت در مقابل مشكلات و اميدواري وشادابي در زندگي و... همگي از بركات وجود فرهنگ ايثار و شهادت در جامعه ي اسلامي ما مي باشد. بي شك ترويج اين فرهنگ ارزش مند، وظيفه ي آحاد جامعه بوده و هر كس به اندازه توان و بضاعت خود بايد در اين حركت عظيم فرهنگي مشاركت و در اهداء اميد و نشاط به اقشار مختلف اين مردم خوب و قدرشناس، سهيم باشند. كه اين فرهنگ ايثار وشهادت واز خود گذشتگي است كه سرمايه ي انساني و اجتماعي را و هم چنين توسعه ي پايدار در اقتصاد را رغم مي زند، و بدان معني و مفهوم مي بخشد. بنابر اين سرمايه ي اجتماعي منبعي براي يك خانواده، و يا يك جامعه يا سازمان است كه موجب مي شود تا در جمعيت جوان و تحصيل كرده آن سرمايه گذاري جدي صورت گيرد. و براساس آن چشم انداز پيشرفت كشور ترسيم شود. البته سرمايه ي اجتماعي، يكي از مفاهيمي است كه در چند سال اخير وارد مباحث اقتصادي گريده و مورد توجه جدي اقتصاددانان توسعه محور قرار گرفته شده است. ما در اين مقاله به بررسي مفاهيم ايثار و شهادت، سرمايه ي اجتماعي، سرمايه ي انساني و توسعه ي پايدار در اقتصاد مي پردازيم.

اهداف نهايي سند چشم انداز رسيدن به توسعه است . درسند چشم انداز ويژگي هاي ايران توسعه يافته ترسيم شده است. اين سند به عنوان نقطه عطفي در سازماندهي حركت كلي كشور، افق پيش روي قوا، دستگاهها، نهادها و مردم درفضاي بيست ساله آينده را به تصوير كشيده، جهت گيري كلان كشور را درعرصه هاي فرهنگي، اجتماعي، سياسي، اقتصادي، امنيتي و دفاعي ترسيم مي كند و به خلق آينده اي مطلوب و مناسب مي نگرد. در بعد فرهنگي سند، متغيرها ومؤلفه هايي همچون «جامعه اخلاقي، نوانديشي، پويايي فكري و اجتماعي، تأثيرگذار بر همگرايي اسلامي ومنطقه اي براساس تعاليم اسلامي وانديشه هاي امام (ره)، جامعه اي ايثارگر، مؤمن، متعهد به انقلاب و نظام اسلامي، شكوفايي ايران و مفتخر به ايراني بودن، متكي به اصول اخلاقي و ارزش هاي اسلامي، ملي وانقلابي، الهام بخش، فعال و مؤثر درجهان اسلام با تحكيم الگوي مردم سالاري ديني» پيش بيني شده است، ليكن براي تحقق اهداف سند چشم انداز، بويژه در بعد تقويت فرهنگ ايثار وشهادت بيش ازهرچيز به برنامه ريزي صحيح و گسترده و درك كامل نيروهاي انساني مؤثر براي اين امر، ازجمله مديران سطح كلان و مديران مياني و نهايتاً تمام مسؤولان و متولّيان فرهنگي و تربيتي وكساني كه دغدغه رشد فرهنگ ديني اسلامي دارند، نياز است. مقاله حاضر تلاشي در اين جهت است وبدين منظور، الگويي هفت مرحله اي را پيشنهاد مي نمايد وهر مرحله را به تفكيك بررسي و الزامات آن تشريح خواهد كرد.