شهيد حسين ايزدی

تاملی بر زندگی اولین شهید بوانات

شنبه, ۱۴ فروردين ۱۳۹۵ ساعت ۲۳:۲۰

شهدای فارس

سحرگاه هفتم فروردين سال 61 پس از نماز صبح گفت: «با هم پيمان مي بنديم که اگر شهيد شديم سرديگری را در آغوش بگيریم تا مبادا در لحظات آخر خللی در ايمان ما ظاهر گردد اين را گفت و در منطقه شوش در حاليکه پاتک دشمن را دفع مي کرديم...»

به گزارش نوید شاهد فارس، شهيد «حسين ايزدی» 20 خرداد ماه 1340 در سوریان (بوانات) دیده به جهان گشود. 7 ساله بود که راهی مدرسه شد و دوران ابتدایی راهنمایی و دبیرستان را با موفقیت پشت سر گذاشت.

او در خانواده‌ای مذهبی بزرگ شد از این رو از همان دوران کودکی بیشتر اوقات خود را در مسجد و مراسم دعا می‌گذراند.

با آغاز جنگ تحمیلی بی درنگ خود را آماده اعزام به جبهه کرد. او همراه با تعدادی از همکلاسی‌هايش به بسیج مراجعه کرد و پس از ثبت نام، دوره آموزشی را در کازرون گذراند.

خانواده این شهید بزرگوار می گویند: «پس از گذراندن دوره آموزشی برای خداحافظی به خانه آمد. حال و هوای عجیبی داشت، گويی می‌خواست پرواز کند. عليرغم اينکه تعدادی از دوستانش از رفتن به جبهه منصرف شده بودند اما حسین ذره‌ای شک و ترديد به خود راه نداد و گفت: صلاح نيست ما در خانه بمانيم و در يک قسمت از خاک کشورمان مردان و زنان و کودکان مورد تهاجم نيروهای دشمن باشند.»

حسین عازم جبهه شد و در عملیات فتح المبین به عنوان آرپی جی زن شرکت کرد. يکی از همرزمان شهید در خاطره‌ای نقل می‌کند: «در آن چند روزی که با حسین بودم مجذوب و شيفته‌ اخلاق و مرامش شده بودم. سحرگاه 7 فروردين سال 1361 پس از نماز صبح به من گفت: اينجا ما از يک خانه و کاشانه هستيم و با هم پيمان می‌بنديم که اگر شهيد شديم سرديگری را در آغوش بگيرد تا مبادا در لحظات آخر خللی در ايمان ما ظاهر شود. اين را گفت و در منطقه شوش در حاليکه پاتک دشمن را دفع می کرديم تعدادی از تانک‌های دشمن را منحدم کرد و هدف دشمن قرار گرفت. وقتی بالای سر او رسيديم سرش را در آغوش گرفتم شهادتين گفت و از من حلاليت طلبيد و با گفتن چند مرتبه يا زهرا (س) به سوی معبودش شتافت.»

وی سرانجام 7 فروردین ماه 1361 به شهادت رسید. او اولين لاله پرپر شهر بوانات بود که 13 فروردین همان سال پیکر پاکش در ميان انبوه جمعيت تشیيع و در گلزار شهدای بوانات به خاک سپرده شد.

قسمتی از يک شعر به سروده خود شهيد. بر شهيدان گروهان اين شهرستان(بواتيان) درود ، لاله‌ی سرخ پرپرگشته بستان (سوریان) درود. مادرم از مهد تو هرگز نرود از دل من ، مگر آنروز که در خاک شود منزل من.

انتهای متن/