«شهید محمدمهدی محمودی»؛ می خواهم با قطره خون به عشقم«خدا» برسم+دستخط شهید

نوید شاهد گلستان؛ شهید محمدمهدی محمودی/سيزدهم بهمن بود و مادرش حميده نام داشت. تا پايان دوره متوسطه در رشته انسانی درس خواند و ديپلم گرفت. به عنوان سرباز ژاندارمري در جبهه حضور يافت. بيست و سوم آبان 1361 ، با سمت تك تيرانداز در موسيان توسط نيروهاي عراقي به شهادت رسيد. اثري از پيكرش به دست نيامد.

پس از ستایش خداوند سبحان و درود بر رسول اکرم و ائمه اظهارش بلاخص حضرت مهدی (عج) و نایب بر حقش امام خمینی رهبر کبیر انقلاب اسلامی ایران ملت شهید پرور ایران.

هیچ قطره خونی در نزد خدا از خونی که در راه خدا ریخته شود، بهتر نیست و من می خواهم با این قطره خون به عشقم برسم، که آن نیز خدا می باشد.

اکنون من در اینجا با تعدادی از برادران سرباز سپاه و بسیج آشنا اسلام. هر شخص که در خودش ایمان واقعی را نمی بینید، فقط رهبرم است، که بیاد و این جانفشانی های برادران سپاه و بسیج را ببیند، که چطور میخواهند بر عشق واقعی خودشان که آن شهادت در راه خدا می باشد، برسد.

این ایثارگریهای برادران سپاه و بسیج در بین برادران سرباز باعث آن می شود، که بعضی از برادران و سرباز نیز مانند این فداکاران اسلام همچون حسین که در کربلا و برادر بزرگوار حضرت ابوالفضل شهید شوند. و درس شهادت را در همانجا بیاموزند.

پیام من به تو ای مادر بزرگوار؛

میدانم که با چه رنج و زحمتی مرا بزرگ کردی و با چه مشکلاتی توانستی مرا تربیت کنی تا از خط اسلام خارج نشوم و همچنین چه سختیها که کشیدی تا ما بتوانیم در آینده عصایی برای دستت باشیم ولی اکنون که من شما را ای مادر تنها گذاشته ام از شما میخواهم که همچون دیگر مادران که عزیز خودشان را از دست داده اند.

تو نیز مانند مادر عزیز به همدیگر که به شما تبریک به جای تسلیت بگوئید و بدون آنکه برای من گریه کنی و فریاد مرگ بر شرق و غرب را به صدا درگیرد و همین و بس اماممان را فراموش مکن.

و اما پیام من به تو ای برادر عزیزم؛ هادی

هادی جان چه رنجها که تو کشیدی و چه سختیها که تو تحمل نکردی، در امت از اول بدو تولد همینطور از طرف این حسین محمدی کثیف و این یار و وفادر ارثی علی اکبر شکنجه  شدن تا کنون، با آنکه به آنان اینقدر بر مهر و محبت تو را میدانم چگونه داده با آنکه اینهمه به علی اکبر کمک کردی و از میدانم که چقدر تو را رنج میداد.

همچنین میدانم با آنکه بزرگتری از من بودی همیشه به من احترام میگذاشتی و هر وقت که من باشی حرفم نمیشه شما با خونسردی مرا آرام میساختی و باز میگویم و میدانم با آنکه در آن راه و ترابری ابن حسین علی اینقدر ترا رنج میدادند.