چهار خاطر از دوست و همرزمان شهید علیرضا طغرایی، هميشه دنبال حقيقت و عدالت و واقعيت ها بود

 ما وقتی که از گرگان به رامسر و از آنجا به تهران به اهواز رفتیم، در اهواز با سردار طغرائی آشنایی پیدا کردم، راستی از کجایش بگویم و چطور، او آن چنان سعادتی پیدا کرده بود که هر چه بگوییم و بگویند از او باز هم کم گفته ایم. ایشان فردی خود ساخته بودند و بلکه به ما هم می آموختند که برادران باید کنار هم باشید در کارهایتان و در موقع عملیات نباید خود را ببازید و به دشمن امان ندهید. 

برای ما تعریف می کرد که سربازان عراقی چقدر ترسو هستند و اصلاً در مقابل ما حتی ساعتی دوام نمي توانند بياورند و راستی هم همینطور شد. ما در حمله دیدیم که چطور سربازان بعثی عراق با سلاحهای خود پا به فرار گذاشته اند و عده ای به طرف ما می آمدند و "الدخیل الخمینی" می گفتند. 

راستی یک خاطره جالب که به نظرم رسید این بود که بعد از حمله البته باید بگویم آخرای حمله بود که یک اسیر عراقی که خود را دکتر معرفی کرده بود به نیروهای ما روی آورده بود و برادران او را به برادر سردار طغرائی سپردند و در چند وقتی که گذشته بود این اسیر عراقی آنقدر به برادر علیرضا دلبسته بود که وقتی می خواستند او را از شهید طغرائی جدا کنند، جدا نمی شد و گفت: من می خواهم با این باشم، البته با حرکاتش اینطور نشان می داد و کمی هم فارسی می گفت. خلاصه این اسیر که یک دکتر ترسو بود که وقتی صدای تیر و خمپاره می آمد خود را به این طرف و آن طرف پرت می کرد و برادر علیرضا او را فهماند که چرا اینقدر می ترسی، بلند شو برویم او را به بغل می فشرد. این نشانه بزرگی از شهامت و اخلاق بود که در جبهه جنگ آن هم با یک اسیر داشت و نشانه بزرگ دیگرش را که همه یعنی آن کسانی که او را می شناسند و می دانند که او چقدر با ملایمت سخن می گفت و چقدر خوشرو بود و اینجانب همرزم آن شهید از اخلاق خوب ایشان درس گرفتم که هرگز خاطره او در ذهن من فراموش نمی شود.

ما وقتی که در چادر در نخلستان های اطراف بستان بودیم، بنده از ایشان آدرس خانه اش را گرفتم تا او را در شهر خودمان بیشتر دیدار کنم و از ایشان ارشاد بگیرم ولی او به لقاء الله پیوست. او به بزرگترین سعادت دست یافت. سعادتی که خیلی ها منتظرش هستند، ولی این لیاقت نصیب هر کس نمی شود، وقتی بیاد می آورم سردار علیرضا پیش امام حسین (ع) و پیش شهدای ایران، بهشتی و مطهری و مدرس و رجائی و باهنر و غیره است و با آنها سخن می گوید احساس حقارت میکنم و اصلاً از خود بیزار می شوم و اینجانب امیدوارم که برادران و خواهرانی که ایشان را می شناسند راه این شهیدان را به نحو احسن و مو به مو انجام دهند. البته این مسلم است که راه شهید هرگز از بین نمی رود. در اینجا من سخنم را به پایان می رسانم و این را می دانم که هر چه درباره این شهدا بگوییم کم گفتیم و امیدوارم که خداوند بزرگ به خانواده گرامی صبر بزرگی عطا بفرمایید و انشاء الله که خداوند همه ما را در راه خود بمیراند.

 والسلام و علیکم و رحمه الله وبرکاته . خدایا خدایا تا انقلاب مهدی،خمینی را نگهدار.